TES "Taki Los" - odcinek XXI

THE ELDER SCROLLS

TAKI LOS

ODCINEK XXI

MANNA

Poprzedni - Następny

I

GDZIEŚ W GĘSTWINIE PUSZCZY VALEN

- Przerzucać tę broń! Żwawiej, żwawiej! - krzyczała niewysoka, umięśniona bosmerka odziana w skąpą przepaskę biodrową, uwydatniającą jej mocne i wytatuowane uda. Na górze miała bezrękawnikowy kaftan z wyprawionej skóry zwierzęcej. - Ruszać się! Świta już, a my jesteśmy do tyłu z planem.
- Manna, proszę cię, daj spokój – powiedział Saleh, olbrzym z niedźwiedzim tatuażem. Oparł dłonie na kolanach i przykucnął, ciężko oddychając. Jego dwóch towarzyszy, członków grupy niedźwiedzi, zrobiło to samo. Ich przywódczyni sama kontynuowała pracę.
Plemię Latamejów podzielone było już od pokoleń na kilka grup, noszących swe nazwy od zwierząt. Najpotężniejsi i najsprawniejsi wojownicy byli oznaczani tatuażami niedźwiedzia. Zwiadowcy byli lisami, kurierzy ważkami, regularne oddziały zwano wilkami. Odpowiedzialni za logistykę i organizację życia w osadzie byli szanowanymi sowami. Manna była sową, córką poprzedniego wodza – Rannoka. Pod jego opieką uczyła się przywództwa nad plemieniem. Miała dwie młodsze siostry, obie służyły jako początkujące lisice. Po śmierci ojca była logicznym następcą i przejęła władzę, ciesząc się poparciem większości Latamejów.
- Wypoczęliście już? - spytała, obrzucając ich spojrzeniem pełnym wyrzutu. - Ruszajcie dupska, bo wymarsz niedługo.
- Nie wiem, czy to dobry pomysł – odrzekł Saleh. Kompani ponownie kiwnęli głowami, popierając go. Wszyscy jednak posłusznie wstali i ponownie przerzucali altmerską broń z wozu do zdobycznych metalowych skrzyń. - Zobacz, ile mamy tej broni. Jeszcze trochę i będą przypadały po dwa miecze na głowę. Nie musimy już robić rajdów na ich patrole. Jest dobrze.
- Ty chyba sobie żartujesz, Saleh – odrzekła Manna i chwyciła jeden z mieczy, bogato zdobiony, zapewne oficerski. Przyglądała mu się. - Niezła broń i mamy jej sporo, tak, ale przecież nie zdobycie broni jest naszym celem, tylko zabijanie Altmerów. Z tym jest całkiem dobrze, zgoda, ale nie możemy ani stracić czujności, ani inicjatywy. Gryziemy ich jak wściekłe wilki, wychylamy się z lasu i szarpiemy i nie przestaniemy tego robić, dopóki nie odejdą.

Tymczasowa osada, w której plemię przebywało, tętniła życiem. Latamejowie już na samym początku Rzezi stali się plemieniem wędrownym, a może raczej „uciekającym”. Prowadzeni przez Lorda Udomiela Altmerowie bardzo mocno ich przetrzebili, ale nie zdołali złamać ani skłonić do podpisania rozejmu na swoich warunkach. Jeszcze trzy miesiące temu to stare bosmerskie plemię było zaledwie małą niedogodnością dla wojsk Dominium, ale w ostatnim czasie, od kiedy Manna przejęła pełnię władzy, stali się poważną i mądrze prowadzoną grupą. Zyskali wielką sławę w całej północnej części Valen, stali się tematem rozmów podróżnych w karczmach przy gościńcach i każdy Bosmer po cichu trzymał za nich kciuki. Altmerowie nie mogli grać już z nimi w kotka i myszkę, bo mysz stała się tygrysem, który zamiast się chować, atakował na kierunkach, których w żaden sposób nie można było przewidzieć.
- Saleh! - krzyknęła Manna, odchodząc w stronę swojego namiotu. - Zbierz kilka niedźwiedzi i wilków, dwudziestkę może. O zmierzchu robimy rajd!
- Dobrze, że chociaż o zmierzchu... – rzekła cicho Kella, jedna z wilczyc.
- Ech – Saleh głośno westchnął. - Z nią się nie można nudzić, co?

W ostatnich tygodniach Latamejowie zdołali całkowicie wybić pięć patroli altmerskich, zrównać z ziemią trzy posterunki wroga, wysunięte głęboko w las. I chociaż w skali całego Valen ich wysiłki wcale nie były tak imponujące ani nie mogły przechylić szali zwycięstwa – w końcu to wciąż tylko partyzantka – to jednak wlewali nadzieję w serca swoich rodaków. W ostatnim czasie z plemienia wygłodzonych i załamanych ciągłymi klęskami Bosmerów zmienili się nie do poznania. W tej chwili nie mieli żadnych problemów z zaopatrzeniem ani nawet z bronią. Latamejowie byli aktywni, silni, waleczni, niezłomni. I byli kanibalami.

II

Manna siedziała na wilczej skórze w swoim namiocie. Przeglądała notatki znalezione przy ostatnio rozbitych patrolach Altmerów. Nieliczni wrogowie przeżyli i uciekli do swoich, z pewnością zdając raport, ale przywódczyni plemienia nie przejmowała się tym. W ostatnich miesiącach napór Dominium na jej grupę nieco zelżał, bo mieli więcej do roboty w Arenthii i jej bezpośrednich okolicach. Mówiło się, że klany Hjoqmer i Artekowie nie są zadowoleni z tego, jak traktuje ich Halen, woodmerczyk. Lord Udomiel musiał wycofać spore siły z lasów, by utrzymać kontrolę nad głównym miastem północnego Valen, a także by wesprzeć najcenniejszego sojusznika w okolicy – wspomnianego Halena. Manna nie spodziewała się więc zmasowanego ataku i było jej to bardzo na rękę. Z notatek wojskowych i spisanych uwag lisów starała się domyślić, którędy będą chodzić następne patrole. Wydawało jej się, że zlokalizowała cel kolejnego.
Nagle do namiotu weszła lisica – Joa.
- Można, pani?
- Wejdź, wejdź. Wróciłaś ze zwiadu? Jakieś wieści?
- Owszem, ale przyszłam tu z innego powodu. Powinnaś zobaczyć, pani, kogo znaleźliśmy na zwiadzie. A raczej kto znalazł nas.
- Ha, daliście się podejść – zaśmiała się Manna i odgarnęła kasztanowe włosy za uszy. - Ale żyjecie, więc któż to was zdybał jak małe liski?
- Jak powiem, to nie uwierzysz, pani.
- Sprawdźmy.
Joa przygryzła wargi, przyłożyła dłoń do ust, wzięła wdech i powiedziała z przejęciem:
- To Wilczy Brat nas zaskoczył. I jakiś jego towarzysz.

Dziewczyna miała rację – Manna nie mogła uwierzyć. Wilczy Brat, czyli ten niezwykły elf, którego znalazła ciężko rannego w lesie ponad dwa miesiące wcześniej i któremu według brata Saleha – Orna – i ojca Manny – Rannoka – pisana była śmierć. Nieznajomy elf przeżył, a oni obaj nie stąpali już wśród żywych. Początkowo sądzono, że sprowadził wielkie nieszczęścia na plemię. W końcu umarł wódz i jeden z najznamienitszych wojowników. Do tego Endoriil, bo tak się tamten obcy nazywał, zdawał się mieć jakieś konszachty z gigantycznym wilkiem. Z biegiem czasu jednak wielu Latamejów zmieniło zdanie. Gdy los plemienia zauważalnie się poprawił i opuścili mroczny Frangeld, zaczęli uważać, że Endoriil był zwiastunem dobrych zmian. Niektórzy wierzyli nawet, że jest jakimś leśnym bogiem albo półbogiem. Manna nie wiedziała, co ma myśleć i już dawno przestała zaprzątać sobie nim głowę. Miała wiele zupełnie innych rzeczy, którym wódz musi poświęcić uwagę.
- Spodziewaliśmy się tego – dodała Joa. - Starsi się spodziewali, wiesz przecież, pani.
- Tak, tak. Spodziewali się. Wróżby głupie i tyle. Jak to szło?

Joa recytowała z pamięci:
- I powróci Wilczy Brat
Gdy zapłonie cały świat
I lasy wspomogą go
Aby wygnać całe zło.

- Zaiste, piękne – zadrwiła Manna, budząc tym nieme oburzenie młodej lisicy. Manna nie wierzyła w przepowiednie. Wierzyła w działanie. - Wprowadź Endoriila.
- Kogo?
- Widzisz, odosobiacie go, robicie z niego Wilczego Brata, co go lasy i wilki wspomagają, a nawet imienia nie pamiętacie. Tak powstają legendy, bo lud nie chce zapamiętać prawdy. Wręcz przeciwnie, po prostu ją się wykreśla. Wprowadź ich po prostu, dziewczyno.

*

Siedzieli we czwórkę na wilczych skórach przy niewielkim ognisku, płonącym pośrodku namiotu. U sklepienia materiału była okrągła dziura, właśnie po to, by dym mógł ulecieć. Na wypadek deszczu na miejscu paleniska ustawiano naczynia, aby zebrać deszczówkę. Nic nie mogło się zmarnować. Saleh i Manna po jednej stronie, Endoriil i Mael po drugiej. Obserwowali się z nieufnością. Manna nie mogła się nadziwić, jak bardzo zmienił się Wilczy Brat. Kiedy go poznała, był cały w na wpół zakrzepłej krwi, potem miał złamane żebra, obszerne siniaki na całym ciele. Jego ubranie było wtedy pokryte mieszanką mułu, wilgotnej trawy i krwi. Teraz wyglądał bardzo dostojnie, chociaż miał na sobie zwykły bosmerski ubiór, raczej miejski niż klanowy. Widać było, że w długim, zarzuconym na ramiona płaszczu czuje się dość nieswojo w przeciwieństwie do swojego towarzysza. Szlachetne rysy tego Bosmera i wysoko uniesiona głowa wyraźnie sugerowały, że pochodzi z jakiegoś wysokiego rodu. Sprzed namiotu słychać było ożywione dyskusje na temat powrotu Wilczego Brata. Manna chciała zacząć rozmowę, ale irytowały ją te odgłosy.
- Saleh, uspokój ich z łaski swojej, dobrze? - rzekła i zdmuchnęła kosmyk włosów, który wypadł jej zza ucha.
Najwyżej postawiony niedźwiedź wyszedł przed namiot i krzyczał:
- Spokój! Spokój, bracia i siostry. Dajcie nam radzić w ciszy i spokoju.
- Ale my słyszeć chcemy! - ktoś odpowiedział. Saleh próbował uciszyć tłum gestami dłoni, kilka razy podnosił głos, ale to nic nie dawało. - Słyszeć! Słyszeć! Wilczy Brat, co on mówi? Czy przyszedł zabrać nam to, co nam dał?
Endoriil dostrzegł, że Manna zaczyna ciężko oddychać i zrobiła się czerwona na twarzy. Popatrzyła na niego i powiedziała przez zaciśnięte wargi:
- Chcesz coś zrobić, zrób to sam, cholera.
Błyskawicznie stanęła na swoich sprężystych nogach, odwróciła się. Miała bardzo pięknie wyrzeźbione łydki. Mael pomyślał, że nawet piękna elfka, posąg w rezydencji jego ojca, mogłaby pozazdrościć takiej budowy ciała tej kanibalce. Po chwili wyszła przed namiot i krzyknęła:
- Milczeć! Radzić się mamy w sprawach wielkiej wagi, a wy tu jak przekupy jakieś drzecie się, jakby ktoś was włócznią przeszywał!. - Tłum nagle zamarł, ale liderka klanu nie skończyła. - Niedźwiedzie i wilki, szykować się na wieczorny rajd! Sowy, ogarniać zapasy, które mamy, a mamy sporo i wiem dobrze, żeście się jeszcze nie uwinęli. Lisy mają mi rozgryźć ruchy patroli altmerskich, bo jak nie, to nie będzie racji żywnościowej. Ruszajcie dupska! - jeszcze zanim to powiedziała, połowa gapiów już  rozeszła się ze skulonymi głowami. Manna popatrzyła na Saleha, bardzo demonstracyjnie. - Jak sobie nie radzisz z taką bandą, to może powinnam poszukać nowej prawej ręki, co?
- Ale… - Saleh, wielki, postawny mężczyzna, mocno się speszył.
- Żadne ale! - przerwała. - Zajmij się przygotowaniami do rajdu, a ja sama porozmawiam z naszymi gośćmi.
- Jak sama? Nie możesz sama! Przecież oni mogą…
- Nudzisz mnie. Idź i szykuj siebie i innych! To rozkaz.
Posłusznie odszedł, kipiąc ze złości. Manna wróciła do namiotu i usiadła naprzeciw dwóch rodaków. Już chcieli zacząć rozmowę, ale uprzedziła ich:
- Dobra, znaleźliście jeden z naszych patroli i podeszliście ich jak małe dzieci. Ty – powiedziała, spoglądając na Maela – nie wyglądasz, jakbyś wiele wiedział o tropieniu, więc spodziewam się, że znalazłeś nas ty.
- Tropiliśmy was razem – odpowiedział Endoriil. - Mael zwiedził spore połacie puszczy w poszukiwaniu innych pl…
- Yhm, yhm – przerwała. - Po co nas szukaliście? I czy zatarłeś po sobie ślady?
- Tak, nie musisz się martwić, że ktoś przyjdzie za nami. Mam w tym doświadczenie.
- Przedstawcie się więc, ale bez zbędnych tytułów. I od razu potem przejdźcie do rzeczy, bo, jak widzicie, szykujemy się do rajdu.
Endoriil i Mael uśmiechnęli się w jednej chwili. Opowieści nie były przesadzone. Manna była bardzo energiczną przywódczynią i jedna akcja goniła drugą, cały czas.
- Tego elfa już znasz – mówił Mael – to Endoriil, woodmerczyk, który po waszym ostatnim spotkaniu trafił do Arenthii, gdzie z kolei ja, Mael Verre i mój ojciec, Marek, staraliśmy się od wielu miesięcy organizować przyszłą walkę z Altmerami. Domyślasz się więc pewnie, że jesteśmy tu w tej właśnie sprawie.
Manna zmieniła pozycję. Położyła się na boku i podparła głowę na dłoni, a zgięty łokieć trzymała na drugiej wilczej skórze. Jedna z jej piersi niemal wypadła spod wyprawionej skóry. Mael zarumienił się. Endoriil natomiast nie mógł się nadziwić długości jej odsłoniętych nóg.
- Mów dalej – powiedziała i mrugnęła do Endoriila.
- No więc – podjął Mael – chcielibyśmy zaprosić ciebie i twoje plemię do sojuszu, a zarazem dowiedzieć się, czy jesteś gotowa wesprzeć nasz cel, którym jest wypędzenie Altmerów z Valen.
- Zacny cel, zacny, panie miejski elfie, ale co ja z tego będę mieć? Poza wolnym Valen, rzecz jasna. Piękna rzecz, ale dla nas mało wymierna. Co oferujecie i kiedy zaczniecie działać otwarcie?
- Powinniśmy zacząć w ciągu najbliższych kilku miesięcy. Oferujemy miejsce u naszego boku...
- Phi – Manna prychnęła. - Miejsce u boku to…
- Sławę – przerwał Endoriil. Kobieta spojrzała na niego z błyskiem w oku. - Sławę, chwałę i więcej altmerskiej krwi niż jesteś to sobie w stanie wyobrazić. Do tego część łupów, które na nich zdobędziemy.
- Słodkie słówka – uśmiechnęła się zaskakująco uprzejmie i ładnie. - Hm… Uwierzę, jak zobaczę.
- Mam ci przynieść wiadro krwi? - Endoriil zaśmiał się. - Czy kociołek?
Liderka klanu przez chwilę milczała, położyła się na plecach i rozciągnęła niczym kocica. Mięśnie na jej ciele tańczyły, od tych na szyi aż po palce stóp. Wciąż leżąc, zwróciła głowę w stronę gości:
- Pójdź ze mną na rajd dziś wieczorem. Twój kompan zostanie tutaj w ramach, jakby to ująć, zabezpieczenia, jakby coś ci strzeliło do głowy.
Mael przełknął ślinę, patrząc na damskie wdzięki, ale nie protestował. Czuł, że niebezpiecznie jest protestować wobec decyzji Manny, córki Rannoka.
- Na rajd, mówisz. Zgoda – Endoriil skłonił głowę - jeśli to jest cena za wasze wsparcie.
- Będziesz musiał pokazać, że jesteś silny. Nie pójdziemy za byle kim. Musisz zrobić na nas naprawdę spore wrażenie.
Zrobię, zrobię – pomyślał i spojrzał ukradkiem na lodową pochwę Ostrza Zemsty.

III

Dziś to ja jestem drapieżnikiem. Dziś to ja zaatakuję z zaskoczenia Altmerów – myślał Endoriil. Tuż obok niego byli Manna i Saleh. Ta trójka była na zakręcie, po wewnętrznej jego stronie, w gąszczu krzaków. Naprzeciw nich - za wąską drogą, w dość płytkim rowie - leżała dziesiątka wojowników uzbrojonych w zdobyczną broń. Endoriil pozostawił w osadzie płaszcz i leżał teraz na trawie w cienkim skórzanym pancerzu, zakupionym w Arenthii. U pasa miał lodową pochwę z magicznym mieczem. Miał?
- Ciekawa broń – powiedział Saleh i chwycił pas, który najwidoczniej odpadł Endoriilowi. Niedźwiedź uniósł lodową pochwę i przyglądał się jej. - Zaklęta, tak? Dawno nie widziałem zaklętej broni.
- Oddaj mi go, proszę – woodmerczyk wymownie spojrzał na wielkiego rodaka.
Manna przyglądała się na zmianę im i drodze, którą miał nadciągnąć wrogi patrol.
- Najpierw go zobaczę, ha! - zakrzyknął i wstał, chwytając lewą dłonią lodową pochwę, a prawą rękojeść miecza.
Endoriil nie miał pojęcia, co się stanie. Spojrzał na swoją prawą rękę i na bliznę, która ją szpeciła. Mocno się bał, że dłoń Saleha zostanie dotkliwie poparzona, ale nic takiego się nie wydarzyło. Zamiast tego „prawa ręka” Manny zaczęła stękać i napinać mięśnie ramion, żeby wydobyć broń, ale lód nie puszczał – wręcz przeciwnie, Endoriil miał wrażenie, że go przybyło.
- Jasna cholera – zaklął Saleh. - Dziwna broń. Wyjąć jej nawet nie można. Jak ty ją wyjmujesz, Wilczy Bracie?
Już zaczął się zastanawiać, jak odpowiedzieć i niespecjalnie miał pomysł, co rzec, ale w tej właśnie chwili usłyszeli przeciągły gwizd dobiegający z drugiej strony. To był znak, patrol nadchodził. Plan, według Endoriila, był dość szalony, ale Manna, która była jego autorką, nie słuchała salehowych ani żadnych innych sprzeciwów.
Wyszła na środek drogi. Na pasie za plecami miała dwa sztylety. W dłoniach nie trzymała broni, tylko zawiniątko, które miało udawać dziecko. Stała więc na dróżce i czekała, kołysząc rytmicznie ramionami, niby próbując uśpić niemowlę. Patrol składał się z dwunastu żołnierzy, wszyscy na piechotę, w zbrojach lekkich, przystosowanych do walki w puszczach. Latamejowie i Endoriil czekali na swoich miejscach. Saleh oddał miecz prawowitemu właścicielowi i przyglądał się sytuacji.
Pierwszy z Altmerów stanął kilka metrów przed Manną. Gestem dłoni nakazał innym wstrzymanie marszu.
- Co tu robisz, niewiasto? - powiedział. - Potrzebujesz pomocy?
- Na Y'ffre, ratujcie dziecko moje, bo głodne jest, a ja nie mam czym go nakarmić.
Aktorstwo Manny stało na zaskakująco dobrym poziomie. Zrobiła bardzo smutną minę i Endoriil mógłby przysiąc, że kobieta zaraz się rozpłacze. Altmer, najwyraźniej dowódca, sięgnął do niewielkiej saszetki przyszytej do swojego pasa i wyciągnął kawałek jabłka. Zawahał się jednak na moment, rozejrzał czujnie, ale nie dostrzegł nic, co mogłoby zwiastować nieszczęście. Las był cichy - gdyby częściej bywał w Valen, wiedziałby, że cichy las to jeden z głównych powodów, żeby się bać. Jego podkomendni również nerwowo się oglądali, ale korzystali z chwili postoju. Kilku usiadło i wyciągnęło manierki z wodą, pijąc łapczywie. Wahanie zostało pokonane i dowódca podszedł do Manny. Wyciągnął dłoń z jabłkiem w jej stronę, ale ona nagle rzuciła w niego zawiniątkiem, sięgnęła dłońmi za plecy i w mgnieniu oka wbiła oba sztylety w szyję zszokowanego elfa. Wyciągnęła je tak mocno, że niewiele brakowało, a głowa by odpadła. Krew trysnęła z tętnicy, żołnierz upadł i dogorywał. Reszta zerwała się na nogi. Manna przykucnęła, zamoczyła dłoń w wzbierającej kałuży krwi i rozniosła ją sobie dłonią na czole, nosie, ustach i policzkach. W pierwszej chwili żołnierze nie pojmowali, co się dzieje. W chwili drugiej doskoczyło do nich kilkunastu Bosmerów, którzy wykorzystali moment i runęli z obu stron. Rozgorzała walka, w której Manna nie uczestniczyła. Przyglądała się tylko Endoriilowi, ale pech chciał, że niemal wszyscy wrogowie padli w ciągu kilku sekund, wycięci przez grupę schowaną w rowie. Saleh i Wilczy Brat nie zdążyli nawet dobiec. Zostało dwóch.
- Stać! - krzyknęła Manna. - Tych dwóch jest dla ciebie, Endoriil. Udowodnij, że jesteś wart naszej pomocy.
Ostrze Zemsty wciąż było w zaklętej pochwie, obłożonej lodem. Latamejowie zrobili okrąg, w którego środku stanął Endoriil oraz dwóch Altmerów. Obaj nie bardzo wiedzieli, co się dzieje. Ich towarzysze leżeli martwi w wyniku przygniatającego ataku, a oni mieli walczyć dwóch na jednego z tym rdzawowłosym Bosmerem? Jeden z nich postanowił zaryzykować, w końcu nie mieli  już nic do stracenia:
- Jeśli go pokonamy, to puścicie nas wolno?
Niedźwiedzie i wilki zaśmiały się gromko, ale Manna pojedynczym gestem dłoni uciszyła ich i odpowiedziała, ku ich zdumieniu:
- Tak. Jeśli go pokonacie.

Jeden miał miecz, drugi miecz i tarczę. Endorill wolnym ruchem sięgnął do rękojeści Ostrza Zemsty, chwycił ją. Saleh patrzył nie dowierzając, że lód stopił się w ciągu chwili. Gdy go już nie było, Endoriil szybkim ruchem wyciągnął broń, której ostrze płonęło. W oczach Altmerów pojawiło się przerażenie. Manna uśmiechnęła się szeroko, podziwiając zaklętą broń.

Ruszył. Najpierw na tego z tarczą. Dwa pierwsze ciosy zostały zblokowane, ale niewiele to dało, bo drewniana tarcza zapłonęła, parząc przedramię Altmera. Odrzucił więc swoją ochronę i cofnął się parę kroków. Wtedy zaatakował drugi, najwidoczniej wprawiony wojownik. Starał się być w ofensywie i nie dopuścić Endoriila do zadania ciosu. Uderzał od góry, od lewej, od prawej, zmuszając oponenta do dostosowywania obrony i nie dając mu chwili wytchnienia. Zaskoczyło go to, że Bosmer woli robić uniki, niż parować ciosy swoim ostrzem. W końcu jednak miecze zderzyły się w klinczu, a walczący zaczęli się siłować, starając się wzajemnie przepchnąć. Wtedy Altmer dostrzegł, że właśnie przegrał pojedynek. Stała się rzecz niesłychana. W wyniku kilkusekundowego klinczu płomień rozgrzał broń żołnierza do takiej temperatury, że zaczęła się ona giąć. Gwoździem do trumny było jednak to, że temperatura doszła też do rękojeści. Altmer nie mógł wytrzymać bólu i puścił broń. Endoriil nie czekał i uderzył potężnie w szyję, odcinając głowę wroga. Upadła ona w rów, ciało bezwładnie walnęło o ziemię, a widzowie przeżyli kolejne zaskoczenie. Z bezgłowego korpusu wcale nie tryskała krew. Podeszli i przyjrzeli się. Wielka otwarta rana była przypalona, a z ciała żołdaka nie wyciekła nawet kropla krwi. Drugi z Altmerów, totalnie przerażony, wciąż trzymał się za poparzoną przez tarczę dłoń i zaczął się modlić. Endoriil spojrzał na Mannę. Był spokojny, a jego oczy lekko zmieniły barwę. Były teraz jasno czerwone.
- Wystarczy – powiedziała z zachwytem przywódczyni Latamejów. Krew na jej twarzy już niemal wyschła. - Udowodniłeś to, co miałeś udowodnić. Drugiego weźmiemy żywcem.
Odchodzili w totalnej ciszy, przerywanej tylko przez modlitwę poparzonego żołnierza. Wilki i niedźwiedzie nie miały pojęcia, co powiedzą reszcie klanu.

IV

Następnego dnia Endoriil razem z Maelem odpoczywali. Syn Marka Verre chciał dowiedzieć się, jak było na rajdzie, ale nic nie wskórał. Obaj spędzili poranek i popołudnie na rozmowach z mieszkańcami, którzy byli mocno poruszeni informacją, że dziś wieczorem ma być podpisany tajny sojusz między Latamejami, a rodem Verre. Cieszyli się, że ktoś wreszcie wspomoże ich w walce z agresorem. Manna podjęła decyzję i ogłosiła ją już wszystkim za pośrednictwem innych sów. Wieczorem mieli usłyszeć z jej ust decyzję oficjalną. Gdy nadszedł ten czas i ściemniło się, obaj weszli do środka namiotu. Była sama. Miała na sobie długi płaszcz Endoriila, który zakrywał ją całą, poza drobną głową. Wyglądała na malutką i niewinną, ale Bosmer doskonale wiedział, że wcale taka nie była. Mael stał u jego boku i cieszył się, że wydatnie wzmocnił właśnie siły swojego ojca.
- Tu masz dokument, miejski elfie – powiedziała do Maela i otuliła się mocniej płaszczem, stojąc przed nimi. - Weź je więc i zapewnij ojca, że kiedy wezwie do walki, Latamejowie odpowiedzą na wezwanie.
- Dziękuję – odrzekł. - Wiedz, że…
- A teraz wyjdź – przerwała.
Po chwili ciszy i zdezorientowania Mael podszedł i chwycił z jej dłoni dokument, spojrzał na nią, skłonił się i opuścił namiot.
Endoriil czekał, bo domyślał się, że Manna chce go wypytać – może o Frangeld, może o miecz, może o coś innego. Przywódczyni Latamejów zrzuciła z siebie płaszcz.
Tego się nie spodziewał.
Jej młode i drobne ciało lśniło od jakiegoś rodzaju maści. Mięśnie skrzyły się odbitym księżycowym światłem, które wnikało do namiotu przez otwór nad paleniskiem. Miała na sobie zaledwie przepaskę zakrywającą łono. Piersi miała odsłonięte, drobne i kształtne. Endoriil mimowolnie zarumienił się.
- Przypieczętujmy sojusz – powiedziała i położyła się na wilczych skórach. Odgarnęła dłonią włosy, eksponując delikatną szyję.
- Tak się pieczętuje sojusze? - wydukał zaskoczony.
- Jestem wodzem, czyż nie? Pieczętuje się więc tak, jak ja sobie tego zażyczę
Endoriil pomyślał o Lunie. Dlaczego tu i teraz? Nie miał pojęcia, ale nie mógł kochać się z Manną, kiedy myślał o Lunie. Po prostu nie mógł.
- Szczerze mówiąc – oświadczył powoli – zawierasz sojusz z rodem Verre, więc ten, z którym powinnaś się… pieczętować jest przed wejściem do tego namiotu.
- Oooo – zdziwiła się. - Znaczy się nie chcesz?
- Po prostu… Ja po prostu kocham kogoś, mówiąc wprost. Jest czarodziejką, która…
- Yhm – przerwała, zgodnie ze swoim zwyczajem. - Trochę szkoda, ale co się odwlecze…
- Nie sądzę. Tak jak mówiłem, kocham…
- Ale jesteś tutaj, bez niej. Prędzej czy później to się skończy, a ty tu pewnie wrócisz. Skoro łączą nas już wspólne sprawy. Wyjdź więc i zaproś tego mieszczucha.
Endoriil zmierzał w stronę wejścia i usłyszał na odchodne zalotny głos Manny:
- I tak nigdy nie lubiłam rudych.
Wyszedł przed namiot i przywołał dłonią Maela. Ten przyszedł, uśmiechnięty od ucha do ucha, dzierżąc w dłoniach dokument.
- Wchodź do środka, Mael.
- Do środka, ale po co?
- Zajrzyj i się domyśl.
Mael Verre lekko uchylił zasłonę i zobaczył to, co wcześniej podziwiał jego kompan. Otworzył szeroko usta i zrobił krok do przodu.
- Czekaj – wstrzymał go Endoriil. - Daj mi te papiery. Nie chciałbyś chyba ich pobrudzić?

-----------------------------------------

SPIS TREŚCI ZNAJDZIESZ TUTAJ